Mailen via mail@eijkemans.com. Inschrijven of uitschrijven, en zeer onregelmatig bloggen, via deze link.

21 Juni 2006
Tja, wat kan ik zeggen: de paar weken die ik met Dr John* en zijn groep heb doorgebracht waren op zijn zachtst gezegd zeer bijzonder. Hieronder daarom een nieuwe editie van mijn onregelmatige reisboek, maar ik moet je wel waarschuwen dat daar plaatjes en verhaaltjes bij zitten die wellicht wat zwaar vallen na het avondeten of de lunch.

Vanuit Todos Santos (in de buurt van Huehuetenango), dat je kunt bereiken na een busreis van een uur over een onverharde weg, zijn we met twee jeep-bussen volgeladen met kisten vol medicijnen en medische apparatuur en grote vaten met water nog verder de Hooglanden in gereden. Vanwege zijn contacten met de overheid (hij heeft oa een ex-president van kanker afgeholpen) kan Dr John vrij goedkoop in bulk bij de Staat inkopen, dus hadden we flink wat bij ons. En na twee uur rijden, als zelfs de onverharde weg niet meer begaanbaar is, en je ook echt niet meer verder kan, dan daar ligt een heel, heel klein dorpje. Het kan komen dat mijn perceptie na drie maanden in Las Piramides dusdanig veranderd is dat ik alleen hoor wat ik wil horen, maar de naam van het plaatsje klonk als 'yoga'. Waar we uiteraard allervriendelijkst werden ontvangen door de lokale bevolking.

Eén van de ondervoede kinderen.

Vervolgens hebben we in een oude loods een tijdelijke kliniek opgezet. Met de bedoeling om de stroom dusdanig efficient te maken dat we met tien mensen, met allen verschillende specialiteiten, zo veel mogelijk patiënten per dag konden behandelen. Mijn taak was om de electronische bloedzuiveraars bij de mensen aan te brengen. We hadden tien van deze machientjes, en ze helpen om door middel van electronische pulsen op specifieke frequenties door het lichaam verscheidene virussen en parasieten het lichaam uit te krijgen. Ik ben nu in ieder geval in staat om bij een willekeurig persoon binnen twee seconden een slagader te vinden om daar een electrode op aan te brengen. Daarnaast hadden we een zestal magneet-pulsers om problemen met weefsel (zoals gezwellen) te behandelen. En maakten we via een soort van electrolyse-proces in grote watervaten zelf silver colloidal, een anti-bioticum dat vóór de ontdekking van penicilline veel gebruikt werd. Goedkoop en effectief. Evenals de andere methoden van Dr John: tijdens een clinic heb je maar enkele dagen en moet je in die korte tijd sommige mensen dusdanig oplappen dat ze er in ieder geval weer voor een tijd tegenaan kunnen.

Man met ooginfectie en deels weggevreten ooglid.

Toen we de volgende dag om acht uur bij de kliniek aankwamen stonden er al ongeveer honderd mensen voor de deur te wachten. Van heinde en verre waren ze naar het dorp komen lopen om daar voor hun problemen behandeld te worden, wat in sommige gevallen een halve dag lopen betekende. De mensen werden allemaal op buiten neergezette stoeltjes gepland en één voor één naar binnen geroepen. Waarbij families zoveel mogelijk tegelijkertijd behandeld werden.

Al meteen de eerste dag was het raak. Allereerst was er een oude oma van begin negentig waarvan de ogen dusdanig geinfecteerd waren dat ze spoedig blind zou zijn geworden. De pus kwam er in elk geval met een vrij grote boog uitspuiten. Bij een ander, een man van middelbare leeftijd, waren de ogen ook geinfecteerd maar was inmiddels ook een deel van zijn rechter-ooglid weggevreten door de infectie. Hij vertelde met trots dat enkele weken eerder zijn rechteroog hierdoor spontaan naar buiten was komen zetten, en dat hij het zelf weer had teruggeduwd. Dat was op zich wel humor. Enfin, goed dat hij de kliniek bezocht want na nader onderzoek bleek dat de infectie bijna zijn hersenen had bereikt en dat dat zeker binnen twee weken zijn dood had betekend. De allerzwaarste anti-bioticum helpt in dit soort gevallen vrij goed. Bij dit soort mensen trek je over het algemeen nog even de portemonnee om ze nog even wat toe te stoppen om te eten zodat ze weer wat op krachten kunnen komen.

Wachtende kinderen.

Maar dat waren twee van de meer specifieke gevallen waarvan er tientallen waren. Het merendeel van de overige patiënten waren jonge kinderen. Over het algemeen sterft onder de arme bevolking ongeveer een derde van deze kinderen voordat ze vijf jaar oud zijn. Meestal aan ondervoeding omdat ze vol zitten met wormen en parasieten waardoor spijsverteringsfuncties niet meer werken zoals het zou moeten. Of ze sterven aan uitdroging omdat ze onvoldoende schoon drinkwater (=zonder beestjes) hebben. Dat dit sterfte-cijfer voor Guatemala als geheel niet extreem hoog is komt omdat deze problemen buiten de Hooglanden vrij weinig voorkomen. De behandeling van Dr John zorgt er in ieder geval voor dat ze in ieder geval het komende half jaar op dat gebied weinig te vrezen hebben.

Baby met tumor.

Op een gegeven moment heb je alles wel gezien en denk je dat je er immuun voor bent geworden. Dat het je ook allemaal niet zo heel veel meer doet. Dat is dan ook precies het moment dat er een 20-dagen oude baby wordt binnengebracht. Met op het hoofd een tumor zo groot als een tennisbal. Over het algemeen niet moeilijk om te opereren, maar wel in Guatemala als je geen geld hebt. Dr John durfde het niet aan om zonder foto's het mes er in te zetten, uit angst om een slagader te raken. Want dan ben je nog verder van huis. Op zo'n moment loop je even naar buiten toe, en ben je toch even iets minder stevig dan dat je zelf gewild zou hebben. Wat een ongelooflijk kloterig begin van je leven, denk je dan. In de Hooglanden van Guatemala werkt de medische zorg allemaal zeer eenvoudig: het is er namelijk niet. Mensen gaan hier dood omdat ze geen vijf dollar hebben om anti-biotica tegen hun infectie te kopen. En dat is moeilijk te geloven als je de ellende niet zelf gezien hebt.

Jongetje dat al twee jaar niet meer kon lopen (klik op het plaatje!)

Ik kan je dus ook wel proberen te vertellen hoe wel besteed je donatie is geweest, maar dat kun je eigenlijk alleen maar ervaren door hier te zijn en met eigen ogen te zien hoe een jongetje dat al twee jaar niet meer kon lopen na drie dagen therapie strompelend in de armen van een huilende moeder loopt. Namens de mensen hier dan ook zeer hartelijk bedankt voor het een stukje makkelijker maken van hun toch al niet al te gemakkelijke leven! In drie dagen tijd hebben we ongeveer duizend mensen kunnen behandelen, en gegeven de grote berg fruit die we in ontvangst mochten nemen waren ze daar ook erg dankbaar voor.

Overigens, met betrekking tot deze donaties: vanwege onbekende redenen voor zowel mij als de Rabobank, heeft de Rabobank mijn Internetbankieren geblokkeerd. En het lukt niet om dit vanuit hier met hen op te lossen. Als je dus na 15 april geld gestort hebt: ik kan het helaas niet zien en je dus ook niet persoonlijk bedanken. Maar wees gerust, dit geld gaat wel gebruikt worden om op korte termijn een nieuwe clinic te organiseren. Voor 1.500 euro kunnen ongeveer duizend mensen voorzien worden van onder andere anti-biotica, medicijnen voor diabetici en ontwormingskits. En gegeven de bovenstaande verhoudingen met betrekking tot de kindersterfte kun je ook meteen uitrekenen hoeveel blije peuters en kleuters er dankzij je geld zullen rondlopen.

Wachtende senioren.

Als je het bovenstaande leest dan moet je niet denken dat ik hiermee mijn roeping heb gevonden. Ik ben daar toch iets te onnauwkeurig voor. Dat kwam naar voren toen ik zowel een moeder als haar baby aan de machientjes aan het aanleggen was. Ik begreep al niet waarom de moeder tijdens het verhogen van de stroomsterkte maar niets voelde. Ik begreep dat wel toen ik mij af ging vragen waarom de baby zo hard huilde. Ik was het juiste knopje aan het omhoog draaien, doch op het verkeerde kastje. Niet dat een electrische puls van enige volts kwaad kan, maar teveel doet toch best pijn.

Moeder met ziek zoontje.

Na het werk in Todos Santos werd het ook weer hoog tijd om weer eens verder te trekken. En vanwege de vrij grote inspanning die mijn weken met Dr John en zijn groep met zich meebrachten werd dat...... San Marcos La Laguna, waar ik al eerder meer dan drie maanden zat. Inmiddels was het regenseizoen in Guatemala begonnen en ik kan je verklappen dat het dan ook echt regent. Voornamelijk aan het einde van de middag en 's avonds, maar toch. Wie wel eens in tropisch zwemparadijs van Center Parcs onder 'De Waterval' heeft gestaan weet wat ik bedoel. De lucht verandert namelijk in één grote waterval. En mochten er aan het begin van volgend jaar wederom klagende Limburgers met natte voeten zijn dan heb ik hierbij een mooi advies: kom ook eens naar Guatemala. Klagen over wateroverlast doet men hier namelijk niet. Grotendeels omdat het geen zin heeft (van de overheid kun je hier weinig verwachten) maar ook omdat het hier elk jaar raak is. Her en der wordt er wel gepoogd om het hemelwater op een betere manier te managen. Maar dat soort projecten zijn over het algemeen meer bedoeld als cosmetica: om maar te laten zien dat de burgemeester ook iets heeft geregeld. Een schone taak voor ons aller watermanager Willem-Alexander, zou ik zo zeggen.

Ook blije kinderen. (foto: Danny Kosnatch)

Inmiddels is er voor het reizen door Guatemala per bus een hindernis bijgekomen: men weet niet meer hoe laat het precies is. Dit vreemde fenomeen wordt veroorzaakt doordat men officieel de klok een uur teruggezet heeft. Voor de tweede keer in de historie van Guatemala. De eerste keer was tien jaar geleden, maar dat begreep helemaal niemand en dus werd het na een paar weken alweer teruggedraaid. Niet dat de klok aangepast zou hoeven worden, aangezien Guatemala vrij dicht tegen de equator aan ligt. Maar wellicht ziet men dit als een bewijs dat Guatemala mee kan lopen in de vaart der volkeren. In Guatemala bestaan nu dus twee soorten tijd. Je hebt de Officiële Tijd, waar de niet-Maya's zich aan houden. En je hebt God's Tijd, een uur later, waar de Maya's zich aan houden. En dus moet je altijd vragen over welke tijd de mensen het hebben. Niet dat het bovenstaande de mensen stimuleert om op tijd te komen, dat is iets wat je er gewoon niet in krijgt.

Meer blije kinderen. (foto: Danny Kosnatch)

Toen ik weer terug in San Marcos La Laguna was ben ik daar in hoog tempo begonnen om een idee dat als sinds het eindigen van mijn meditatie-cursus in mijn hoofd broedt, verder vorm te geven. Dat is gebeurd op het dakterras van hotel Aaculaax, één van de mooiste hotels in dit werelddeel, met overal glas-in-lood. En dat was flink aanpoten. Tien uur per dag. Vijf weken lang. Maar wel met tussen de middag een pauze waarin ik lekker in Lago Atitlan kon duiken. Het heeft geresulteerd in de site www.BalancingTools.com. Hier kunnen mensen, gerangschikt in "Everyone / Managers / Healers", audiocursussen in MP3-formaat downloaden. Deze cursussen kunnen mensen gebruiken om zichzelf, hun bedrijf of andere mensen, beter in balans te brengen. Met methoden die niet alleen afkomstig zijn uit mijn bijna zeven jaar ervaring als manager/coach, maar ook uit wat ik het afgelopen anderhalf jaar op andere vlakken erbij geleerd heb. Waarbij ik de methoden zoveel mogelijk wil strippen van dat wat ik te zweverig vind, zodat het ook voor het grotere publiek geschikt is. Wat ik na het reizen ook ga doen: het is in ieder geval een mooie manier om het eerder geleerde naar een groter publiek te brengen. Of zoals de spiritueel leidster van Las Piramides snedig opmerkte: "Ah, nu heb je je eigen centrum."

BalancingTools.com

Een groot deel van de cursussen zal gratis worden weggegeven. Niet alleen omdat ik denk dat mensen baat hebben bij een lage drempel, maar ook omdat het mensen naar de site trekt om de betaalde cursussen te kopen. Er moet tenslotte ook gegeten worden. Maar de cursussen zullen voor iedereen betaalbaar zijn. In de gratis cursussen vraag ik mensen dan wel om een bijdrage te doen aan het organiseren van de medische klinieken in Guatemala. Op het moment ben ik aan het onderhandelen met de creditcard-maatschappijen om vanuit de server in Purmerend een directe verbinding naar een betaalprovider te krijgen. Zodat vanaf augustus via creditcard direct te doneren is. Waarom de aandacht voor de medische klinieken in Guatemala? Het antwoord daarop is vrij simpel: "It could have been me there."

De eerste cursus is te downloaden onder Tools/Everyone en gaat over Lucid Dreaming ("wakker worden in je droom"). Voor sommigen van jullie misschien iets te far out, maar probeer het zelf en je zult zien dat het kan. Met een boel eigen ervaringen in de cursus verwerkt. Denk vooral niet dat het cursusaanbod alleen maar uit dit soort onderwerpen zal gaan bestaan. Het overgrote deel van de cursussen zal in eerste instantie gaan over onderwerpen als het tot ontwikkeling brengen van de mensen die voor je werken (Competence Management) of het wegwijs maken van nieuwe/jonge managers zodat ze niet persé dezelfde fouten als ik hoeven te maken. Voor een groot gedeelte gebaseerd op wat ik op mijn beurt weer geleerd heb van de mensen voor wie ik gewerkt heb. Enfin. De site is up-and-running, met her en der nog wat bugs (schermresolutie, snelheid, Frequently Asked Questions-list en Press Package), maar die worden er in de komende weken uitgehaald. Commentaar zeer wenselijk! Dat gaat me namelijk helpen om mijn eigen bijziendheid in het concept te overbruggen. Nieuwe quotes zijn ook altijd erg welkom, dus als je nog een leuke quote in de archieven hebt: graag!

Met verschrikte oma.

Inmiddels ben ik aangekomen in de Bay Islands in Honduras. Specifiek op duikeiland Utila. Na eerst een zeer aangename week verpoosd te hebben aan de Pacific Coast (waar Dr John alweer een nieuwe kliniek had opgezet om honderden slachtoffers van een e-coli uitbraak te helpen) en in Antigua. Vergeleken met Guatemala is Honduras één en al luxe. Met toiletten die voor de verandering naar chloor ruiken. Had ik al maanden niet meer meegemaakt. Vanaf hier gaat het in gezwinde spoed richting Nicaragua, Costa Rica en Panama, en daarna weer terug naar boven naar Mexico City. Enigszins met haastige spoed, maar dat mag de pret niet drukken. Volgende keer meer.

En ja, mijn haar heeft ongekende lengtes bereikt. De kapper moet nodig weer eens opgezocht worden. Maar als je ziet hoe de mensen in Guatemala geknipt zijn dan kun je ook begrijpen dat ik pas weer in Amsterdam de pruik laat snoeien. Of niet. Dat zien we dan wel weer.

Liefs,
Paul

Volgende keer: Van Guatemala naar Panama, en terug

Vorige keer: Weer aan de praat

* Dr John is niet de echte naam van deze mijnheer. Echter, een aantal van John's collega's die ook bio-electrische-medicijnen toepassen wordt consequent gehinderd door de medicijnen-industrie. Omdat Dr John graag zijn werk (het behandelen van de minder bedeelden met low-cost behandelmethodes, specifiek bedoeld voor arme tropenlanden) wil kunnen blijven uitvoeren heeft hij gevraagd of ik zijn echte naam niet wil gebruiken op het Internet. Ik wil dat graag respecteren. Mocht je overigens geinteresseerd zijn om ook een tijdje bij Dr John te studeren, dan geef ik je graag zijn echte naam en hoe je hem kunt bereiken.