Mailen via mail@eijkemans.com. Inschrijven of uitschrijven, en zeer onregelmatig bloggen, via deze link.

24 juli 2006
Zo, de afgelopen zes weken zijn een ware Wild-West rit gebleken. Waarbij ik van Guatemala City naar Panama City ben gereisd, en weer terug. Ondertussen eveneens tijd doorbrengend in Honduras, Nicaragua en Costa Rica. Volledig met de grote metalen koets op rubberen wielen, vaak bontbeschilderd. Met deze trip is het aantal bezochte landen uitgekomen op acht. Alle acht in Midden-Amerika. En daarmee wordt het tijd voor een Top Zoveel. Met op verzoek ditmaal wat meer foto's waar ik zelf ook op sta.

Mooiste land. Guatemala, met stip op nummer één. Misschien omdat ik de helft van mijn tijd in Midden-Amerika hier heb doorgebracht, maar toch. Het heeft bergen, strand en regenwoud. Het is arm genoeg om als oud-Hollands 'niet duur, zeg' bestempeld te worden. En het is nog niet zo verpest door beschaving als de omringende landen. Het heeft, anders dan de andere Midden-Amerikaanse landen, een vrij grote inheemse bevolking dat het land een heel eigen karakter geeft. Kortom: zeker heengaan voordat alle Maya's hun plaggenhut hebben ingeruild voor een luxe betonbunker.

Bizarste grensovergang. Een goede nummer twee was de grensovergang tussen Nicaragua en Costa Rica, dat een oude spoorwegbrug bleek te zijn. Waarbij je op een gegeven moment, halverwege de brug, van biels naar biels moest springen om niet in de onderliggende rivier te vallen. Maar de winnaar is de grens tussen Honduras en El Salvador. Want er bleek geen Salvadoriaanse douane te zijn. In mijn naïviteit dacht ik nog: "Hee, en wat als er nu illegalen de grens naar El Salvador willen oversteken?" Totdat ik mij realiseerde dat het juist de Salvadorianen zijn die illegaal elders werken. In de bus van de grens naar San Salvador viel vervolgens een dronken man plat op zijn gezicht. Wat een cowboy-land moest dit wel niet wezen? Ik voelde mij dan ook enigszins als een Winnetou die fris de saloon binnenstapt. Zeker toen ik hoorde van wat in de volksmond bekend staat als "De Voetbaloorlog". Het rommelde eind zestiger jaren al wat langer tussen Honduras en El Salvador, met name vanwege het grote aantal Salvadoriaanse vluchtelingen dat in Honduras toevlucht zocht. Toen er vervolgens in 1969 tijdens een voetbalwedstrijd tussen de twee landen rellen uitbraken, sloot El Salvador de grenzen en begon het steden in het zuiden van Honduras te bombarderen. Ja, zo gaan dat soort dingen hier.

Zonsondergang in de Grote Oceaan. (foto: Ian Meiers)

Interessantste ruïne. De runner-up is de favoriete club van Manuel Noriega, ex-president van Panama. Toen de Amerikanen hem tijdens de invasie van Panama in 1989 uit zijn bed kwamen lichten, namen ze tijdens de bombardementen ook maar meteen zijn favoriete club mee. Noriega zit tegenwoordig in een Amerikaanse cel een celstraf van veertig jaar uit voor het vervaardigen en smokkelen van cocaïne. Ja, zo gaan dat soort dingen daar. Maar op nummer één staat toch wel de Templo I in Tikal (Guatemala). Helaas tegenwoordig afgesloten voor publiek omdat er met grote regelmaat toeristen vanaf vielen.

De meeste 'corruptie ende bedriegerij'. Tja, dat wordt enigszins lastig want ze doen het allemaal best lekker op dat gebied. Het meest opgelicht werd ik in Costa Rica. Het taxi-gilde kan met trots verkondigen dat het ze is gelukt om mij vrijwel elke keer dat ik een taxi nam geld af te troggelen. Met de meest ingenieuze trucs (dat wil ik er dan wel even bij zeggen, ja). Eén van de trucs waar ik in trapte is dat ik betaalde met een duizend-biljet voor een rit van zevenhonderd, terwijl mijn bagage al uit de taxi was geladen. "Bedankt", zijn de chauffeur, "dat is precies genoeg." En weg vloog de taxi. Een andere truc is om de meter door te laten lopen bij het uitladen van de bagage en het zoeken naar wisselgeld. Waardoor dat laatste niet meer nodig is. Ook bij de loketten waar je bustickets koopt is je geld niet veilig. Costa Rica is het enige land waar ik stelselmatig te weinig wisselgeld terugkreeg.

Het minst verhullende was de corruptie die ik zag bij de grens tussen Guatemala en Mexico. Ik kon het niet helemaal goed verstaan maar stond er wel met mijn neus bovenop: er was iets niet orde met de autopapieren van een Mexicaan. Deze vouwde een briefje van tweehonderd pesos (achtien euro) in zijn palm, en met een ferme handdruk voor de Mexicaanse douanier wisselde het biljet van eigenaar. Zonder enkele gêne.

Nooit te beroerd om de medemens te helpen bij het oefenen van een moeilijke yoga-pose

Maar, als je echt rijk wil worden dan moet je een burgemeester in Guatemala na een regenramp zijn. Het werkt allemaal zo simpel. De rijke landen staan in de rij om geld te mogen geven, en dan wordt er dus flink gebouwd. Zowiezo door de familie van de burgemeester. Bouwprojecten die voor, laten we zeggen, honderdduizend dollar op de lijst staan maar die in werkelijkheid voor een fractie van dat geld gebouwd worden. Het verschil wordt eerlijk verdeeld onder de heersende clan. Dat dan weer wel. Maar niemand die ooit achteraf controleert of datgene dat gebouwd is ook de waarde heeft van hetgeen er betaald is. En ook niet of het bouwproject überhaupt wel nut heeft.

Overigens kunnen ze er bij de Verenigde Naties ook wat van. Maar liefst veertig mensen, en tien man veiligheidspersoneel, kwamen kijken naar één van de door hen gesponsorde projecten. Dat was een huizenbouwproject waarbij de muren zo dun gebouwd bleken te zijn dat de huizen door de Maya's alleen als kippenhok gebruikt konden worden. Wat dan ook gebeurde. Hopelijk waren deze mensen allemaal vrijwilligers die op eigen kosten naar San Marcos La Laguna waren afgereisd......

Vulkaan bij Guatemala City

Mooiste tripje. Dat was in Panama met de speedboat van Changuinola op het vasteland, naar Bocas del Toro. Dat ging namelijk een uur lang via de kanalen waarover vroeger de bananen getransporteerd werden. En die liggen midden in het regenwoud. Met allerlei vogels en verschillende soorten bomen. Helemaal fantastisch!

Meest oninteressante feitje. De kosten voor het gebruik van het Panama-kanaal worden (met een winstmarge van zestig procent) doorberekend op basis van het gewicht van het schip. En zo kwam het dat Richard Halliburton 36 dollarcent mocht afrekenen voor zijn acht-dagen durende zwemtocht door het Panama-kanaal in 1928.

Goedkoopste land. Dat is lastig. Guatemala, zeer zeker goedkoop. Maar Nicaragua doet ook lekker mee. Met Nica Libres die voor 75 eurocent van de hand gedaan worden. Of je loopt een supermarkt in en haalt voor zes euro een liter zes jaar oude rum en een grote fles Coca-Cola. Waarbij ik niet overmeld wil laten dat in veel rituele ceremonies van de inheemsen Coca-Cola wordt gebruikt als heilige drank om de desbetreffende godheid te eren. Enfin, met deze prijzen is Nicaragua een mooi alternatief voor Costa Rica. Het minst goedkoop was Mexico, op de voet gevolgd door Costa Rica en Panama.

Feest op Bocas del Toro, waarbij ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat ik de namen van de helft van deze mensen al niet meer weet. (klik op de foto voor een filmpje hoe je er komt!)

Langste busreis. Van San Christobal in Mexico naar Mexico City. Vijftien uur in de bus, waarbij tijdens het uitstappen de bagage ook nog eens bij het vorige busstation bleek te staan. Maar, dit soort busreisjes worden met een laptopje op je schoot toch al flink aangenamer. In totaal heb ik de afgelopen acht maanden zo'n tweehonderd uur in bussen doorgebracht. Met kippen, varkens, huilende baby's en vooral stinkende mensen. De meeste Maya's douchen nooit, en daarom kwam tijdens de clinic Dr John af en toe met een flesje lavendel-extract voor onder de neus langs.

De favoriete club van Manuel Noriega.

Vervelendste busreis. Dat was van San José in Costa Rica naar León in Nicaragua. Ik had een keelontsteking opgelopen en zat rillend van de koorts in de bus. Met drie truien over elkaar heen, tot grote hilariteit van de overige buspassagiers. Dat was overigens niet de ergste ziekte die ik onder de leden heb gehad. Dat was namelijk giordia. Ik moet het ergens in zuid-Guatemala opgelopen hebben. Het ziektebeeld is dat je spijsverterings-stelsel synchroon gaat lopen met het weer. En we zitten in het regenseizoen, dus dat betekent dat je in de verte gerommel hoort, en dan twintig seconden hebt om een veilig heenkomen te zoeken voordat het noodweer losbarst.

Leukste reisgezel. Geen idee. Ik ben werkelijk tientallen mensen tegengekomen die me op één van de onderdelen van mijn reis begeleid hebben. Met sommigen zal ik vast nog een keer mailen, zoals bijvoorbeeld reismaat Ian, die in Londen iemand kende die ik weer ken. Het grote voordeel van alleen reizen in plaats van met een groep: je komt dusdanig veel mensen tegen dat je nooit écht alleen reist. Dat is al helemaal het geval in dit smalle werelddeel: je kunt eigenlijk alleen maar van Noord naar Zuid en vice-versa, en dus kom je meerdere malen dezelfde mensen tegen. Zoals bijvoorbeeld reismaat Asa (bruine T-shirt in de filmpjes).

In de bus. (klik op de foto voor een filmpje!)

Meest relaxte volkje. Dat kan niet anders zijn dan de zwarte bevolking in de Caribbische kuststreek van elk van de landen aan de Caribbische Kust. Mooie lui, met rasta's tot op hun reet en in een mondhoek een hash-toeter van ditto lengte. Met een taal die een mengeling is van Engels, Spaans en een tiental andere talen. En met een werktempo dat niet hoger komt dan de maximaal mogelijke snelheid op de ongeasfalteerde wegen aldaar. Bij die mensen schijnt altijd de zon.

Meest gewaardeerde maaltijd. Dat was op de top van de Chirripó, de hoogste berg van Costa Rica. De Bijbel (De Eenzame Planeet) had van alles aangegeven over het hostel op de top, maar niet dat er helemaal niets te eten te koop zou zijn. Het was zeker niet één van de makkelijkste tochten die ik gedaan heb, en nadat ik mijzelf naar de toppen heb moeten slepen werd het toch tijd voor een warme hap. Gelukkig toverde één van de rangers een instant noodle-maaltijd uit een plunjezak, inclusief instructies in het Nederlands op de achterkant.

Goorste eten. In Panama City, in het oude stadsdeel. Ik weet niet precies wat het was, maar het werd verkocht als vlees. Het was wit en sponzig en als je er op drukte dan hoorde je een sissend geluid. Dit is dan ook de enige keer geweest in de afgelopen acht maanden, het vasten niet meegrekend, dat ik een maaltijd aan me voorbij heb laten gaan. De bizarste maaltijd was overigens een snack, midden in Mexico City. Op de markt voor de inheemsen kun je daar knabbelen op krokant geroosterde sprinkhaan.

De grens tussen Costa Rica en Panama (klik op de foto voor een filmpje!).

Goorste stad. San José in Costa Rica. Met op elke straathoek een prostituee, om de vijf huizen een gokhal en een heel leger bedriegende taxichauffeurs (zie eerder). Net Amsterdam, ik voelde me er al meteen thuis.

Grootste horror-verhaal. Dat zijn er twee. De eerste was van een kerel die bij de grens tussen Mexico en Guatemala stond en zijn paspoort zojuist had teruggekregen. Iemand rukte het paspoort uit zijn handen, en rende over de brug naar de andere kant van de grens. Vervolgens kwam zijn maat de gringo vertellen dat hij zijn paspoort voor vijftig dollar weer kon terugkopen. Omdat hij onvoldoende geld had kwam er een taxirit naar de dichtsbijzijnde geldautomaat bij kijken. En omdat de bus met zijn bagage inmiddels ook was verdwenen, kun je je voorstellen dat de beste man geen blij begin van zijn reis had. Een tweede horrorverhaal is van de vent die in de bus van zijn Guatemalese buurman een ingeseald (!) pakje sinaasappelsap aangeboden kreeg. Vier uur later werd hij op de plaats van bestemming wakker. Met een zeer zware hoofdpijn, doch zonder handbagage en portemonnee.

Bij het Panama-kanaal

Beste barbecue. Dat moet in Grenada (Nicaragua) geweest zijn. Op het strand bij de Pacific Coast, waarbij op een gegeven moment het plan is opgevat om onder het sterrenlicht met de hele groep (gemixed) te gaan naaktzwemmen in de grote golven van de Grote Oceaan. Bijzonder!

Mooiste strand. Tullum in Mexico. Met stip op nummer één. Zowiezo is het strand daar zeer breed, maar het heeft her en der ook karakeristieke cabana's en her en der strandbarretjes. Zonder de hordes toeristen die je in Cancun aantreft.

Bij de grens tussen Honduras en El Salvador.

Mooiste moment. De runner-up is met de hoofdtelefoon op het hoofd luisterend naar Tiësto's Nyana CD, half in het water op het strand bij Tullum, met de zon breedstralend op je hoofd. En je dan realiserend dat je in ieder geval nog acht maanden te reizen hebt. Daar kijk ik nu enigszins weemoedig op terug. Maar op nummer één staat de busreis terug naar de bewoonde wereld vanuit Todos Santos in Guatemala. We hadden net de clinic voor de Maya's achter de rug, en inmiddels zat ik alweer weken in een strak ritme van meditatie en yoga. En toen kon het gebeuren dat ik plots in één van de bewustzijns-staten schoot waarbij je een zeer diep begrip krijgt voor alles om je heen (voor de Qabalah-kenners: Tiphareth). Wow! Het was daarna niet echt moeilijk om te beslissen om wat meer voor deze mensen te gaan doen dan wat hulp bij een enkele clinic.

Enfin, het is weer mooi geweest voor het moment. De komende drie maanden ben ik in Nederland. Even geen "Hola Amigo", en tegelijkertijd allerlei snuisterijen onder de neus geduwd te krijgen. Om daarna hopelijk verder te reizen richting India, Nepal en Tibet. Na acht maanden rondreizen heb ik zin om de komende maanden de handen weer eens flink uit de mouwen te steken. Dus mocht je nog een mooi project weten: ik houd mijzelf van harte aanbevolen!

Dank voor de leuke reacties en de mailtjes! Reizen lijkt altijd leuk, maar soms zijn er ook momenten dat je er even helemaal geen zin in hebt. En om dan net een e-mailtje te krijgen is heerlijk.

Overigens, voor de mensen die niet wisten dat in de vorige editie het plaatje van BalancingTools.com klikbaar was, hierbij het adres: BalancingTools.com

Groet!
Paul

Volgende keer: Bahrein, en de eerste stappen in India

Vorige keer: Bij de Maya's