Mailen via mail@eijkemans.com. Inschrijven of uitschrijven, en zeer onregelmatig bloggen, via deze link. Goed nieuws voor de plaatjes-liefhebbers: de foto's zijn klikbaar!

9 maart 2007
Zo, na een pitstop van ongeveer zes maanden in Nederland, waar ik me onder andere nuttig heb mogen maken bij Univé Verzekeringen in Zwolle, werd het weer de hoogste tijd om mijn reis te hervatten. De reisdoelen zijn ditmaal India, Nepal en Tibet, om daar onder de noemer ‘Spirit Tour 2007’ niet alleen de buitenwereld te verkennen. Deels samen met mijn reisgenoot Walter, maar vanaf een nog nader te bepalen moment ook in mijn eentje.

De tour begon met een dagje Londen, waarna we met Gulf Air doorvlogen naar Bahrein. Vriendelijk personeel, met alle aandacht voor de kleinste details om de passagiers te bekoren of in ieder geval niet voor het hoofd te stoten. Zo was bijvoorbeeld Israël, en al haar steden, niet aangegeven op de meekijk-kaart van het inflight entertainment systeem.

Bahrein wordt nog wel eens verward met Dubai, dat qua concept ongeveer hetzelfde is: één grote zandbak, met te snel rijk geworden nomaden die in een nog sneller tempo hun kleine olie-eiland volbouwen met lelijke betonbouw waarvan je weet dat het over twintig jaar al van ellende uit elkaar is gevallen. Zelfs de Grote Moskee is een toonbeeld van wansmaak, met vooral veel kitsch. Leuk voor drie dagen, want dan kan 'ie van de afvinklijst, maar meer ook niet. Wat mij van Bahrein het beste is bijgebleven? Waarschijnlijk de toilet-ervaring: het kost je minimaal drie natte broeken voordat je door hebt hoe je het aan de muur gehangen spuitmondje moet gebruiken. Maar eerlijk is eerlijk: schoon is schoon.

Tree of Life (Bahrein)

Nu zou je denken dat het in Bahrein vol zit met vrouwen in boerka's, maar niets is minder waar: in het winkelcentrum waar Geert Wilders boodschappen doet zul je er waarschijnlijk meer aantreffen. Van de claim dat een boerka lustige blikken van mannen tegen zou moeten gaan klopt naar mijn bescheiden mening helemaal niets. En daar kom je achter als je regelmatig via een smalle opening wordt aangestaard door twee mooi opgemaakte amandel-ogen. De enkele moslima's met boerka's hier hebben het prima door: hoe meer er wordt bedekt, hoe wellustiger de blikken (echt!). Het is ook logisch, dat is toch hetzelfde met bikini's en lingerie, of (voor de dames en sommige heren) witte officierspakken? Hoe meer er te raden valt hoe leuker het wordt. Een nadeel van de boerka is wel het omslachtige dineren. Daarom hebben de meeste restaurants in Bahrein een apart kamertje, waar de groepjes dames zich discreet in terugtrekken als er twee barbaarse vreemdelingen binnenkomen.

Het nabij gelegen Saoedie-Arabië is wat dat betreft veel strenger in de leer. Maar de Saoedi’s komen wel en masse op donderdagavond over de 30km lange brug tussen beide landen naar Bahrein om zich daar het hele weekend met drank vol te laten lopen, en volgens de Indiase taxichauffeur zich te vermaken met de dames van diverse nationaliteiten en vaardigheden die in Bahrein zijn neergestreken. Dat is een beetje hetzelfde als vegetariër zijn, maar niet tijdens het eten.

De eindstop was echter Mumbai (het vroegere Bombay) in India, en daar in we vervolgens naar toe gevlogen. Over het irritante getrek en geduw van taxicauffeurs en de grijpgrage handjes van bedelende kindertjes in India had ik al genoeg verhalen gehoord. Na het passeren van de douane namen we daarom voldoende de tijd om alles goed in te snoeren om te voorkomen dat een deel van de bagage een andere richting op zou reizen dan wij. Voorbereid op een ongecontroleerde hysterische massa van krijsende mensen liepen we op onze hoede naar buiten. En er gebeurde.... niets. Helemaal niets, dus. Dusdanig niets dat we even terugliepen om te checken of we inderdaad wel in Mumbai geland waren. Het bleek dat de introduktie van een prepaid-taxi-systeem de Wild West taferelen had uitgebannen, waardoor we zelfs enige tijd hebben moeten rondlopen om er achter te komen hoe we naar het treinstation moesten komen.

De eerste attractie in India was het Vipassana-meditatiecentrum in Igatpuri (vlakbij Mumbai), waar een zekere mijnheer Goenka jaren geleden het eerste Vipassana-meditatiecentrum opende. Gratis (althans, op basis van donatie) en gevrijwaard van religieus sektarisch gewauwel kun je in het Vipassana-centrum een tien dagen lange meditatie-cursus volgen, inclusief kost en inwoning, met de Vipassana-methode als middelpunt. Het programma bestaat uit een aantal meditatie-sessies van enkele uren, vanaf 4:30 tot 21:00 verspreid over de hele dag. Tussendoor wordt er op een gong geslagen, en dat betekent dat je mag gaan eten of pauze hebt. Of 's avonds een video van Goenka mag zien waarin hij uitlegt hoe de methode werkt. Het grote nadeel is echter dat deze man zo ongelooflijk langzaam praat ("You have to work............diligently.................ardently........................but persistantly................... and you are bound to succeed......................bound to succeed...........") dat je al na een paar zinnen dusdanig geïrriteerd raakt dat je Goenka op zijn Shaka Zulu's zo, hoppakee, op de spitse punt van zijn pagoda wenst te spietsen. Maar wellicht is het kunnen verdragen van Goenka onderdeel van de methode? Aardig was het prevelen van allerlei mantra's waar Goenka op een gegeven moment mee begint. Omdat het een beetje op baby-gebrabbel leek, moest ik dan ook erg hard lachen. Totdat ik de enige lachende in de hele zaal bleek te zijn.

Vipassana Pagoda (Igatpuri)

Enkele van de regels van het centrum zijn dat je in die tien dagen niet communiceert, geen seks hebt en niet doodt. De eerste regel was makkelijk, aangezien ik in Las Piramides in Guatemala al eens 76 dagen stil was. De tweede regel werd gefaciliteerd door het volledig gescheiden leven van mannen en vrouwen. De derde regel was nog het meest lastig om je aan te houden. Vooral als er tijdens het mediteren een tijger-mug (laat ik ze zo maar noemen) op je wang neerstrijkt en zichzelf klaarmaakt om een anderhalve centimeter-lange naald in je te steken. Niet bewegen, NIET BEWEGEN. Maar dat was nog niet de ergste kwelling in de zaal. Omdat je bewustzijn langzaam loskomt van je lichaam, en je lichaam daar heftig tegen protesteert, beginnen veel mensen na drie dagen te boeren en te winden. Echt gelukkig wordt je daar niet van, zitten in een zaal met driehonderd burpende en schetende Indiërs.

Enfin, de kern van de Vipassana-methode is dat je in een meditatie-sessie minimaal een uur lang volledig stil zit (zelfs geen grote teen beweegt), en ondertussen je aandacht een oneindig aantal keren focust op kleine delen van je huid om te zien of je op dat deel sensaties voelt. Totdat je over je hele lichaam een soort van film van tintelende sensaties voelt, die je op en neer kan sturen. En daar waar je geen sensaties voelt, zit een blokkade. Door je daarop te focussen komt er een stroom aan gedachten los, die gerelateerd is aan een emotie die je ergens in het verleden hebt opgeslagen. En die wordt daarmee opgeruimd. Je hoofd in de wasmachine, zeg maar, zonder dat het een hersenspoeling wordt.

Een gehoorzaam volkje..... (foto: Walter Hottinga)

Je hoeft niet naar India om aan Vipassana mee te doen. Want volgens hetzelfde concept ("alles op donatie-basis") zijn er over de hele wereld Vipassana centra gebouwd, en niet voor niets kreeg Goenka daarom een staande ovatie na zijn speech voor de Verenigde Naties. In België, vlak over de grens bij Sittard, zit er ook eentje. Ik kan het iedereen aanraden, ook als je nog nooit iets met meditatie hebt gedaan, want ook voor beginners is het vanwege de vele kussentjes die je kunt krijgen, geschikt om aan deel te nemen. Iedereen is welkom, alhoewel het naar mijn gevoel voor de Indiërs meer een upper class iets is om te doen. Enfin, je zult mij na twee dagen zitten al samen met Goenka op de pagoda-spits wensen, maar het is een goede manier om de shit die iedereen wel in zijn systeem heeft, eruit te krijgen. Ten koste van zes vakantiedagen.

Na een warme douche voel je je weer helemaal opgeladen.

En hiermee zijn we dan aanbeland bij de toilet-ervaring in India. Want hier bleek het in Bahrein nog aanwezige spuitmondje, volledig te ontbreken. Tja, daar sta je dan, een kilometer van je hotel, geen papier te bekennen, met een spijsverteringsstelsel dat net zo veel geluid maakt als de stoptrein van Roermond naar Nijmegen. Dan doe je dat dus gewoon zoals de Indiërs dat zelf doen, hoppakee met de linkerhand. Bakje water erbij, even wassen, en daarna een half uur lang met een grote hoeveelheid zeep je handen schoonmaken. Om deze reden eten Indiërs, net als de mensen in veel andere landen, dan ook helemaal niet met hun linkerhand. Ik ben inmiddels ook gestopt met nagelbijten.

De 4.5 uur die ik de afgelopen maanden elke dag in de trein heen en weer naar Zwolle moest zitten, hebben mij in ieder geval voorbereid op de lange treinreizen hier. Niet dat de trein niet snel zou gaan: de 100km per uur wordt makkelijk gehaald. Maar aangezien de trein net zo lang op de stations wacht, als dat er gereden wordt, is het eindresultaat minimaal. De rekenregel voor treinreizen (inclusief vertragingen) is dan ook dat je de afstand door veertig moet delen om op het aantal reis-uren te komen. Maar goedkoop is het wel. Waar kun je tenslotte nog voor een euro tweehonderd kilometer reizen? Het reizen per trein is een genot. De coupees zijn redelijk schoon en om de haverklap komen allerlei mannetjes langs met versnaperingen. En als je je niets aantrekt van alle mensen die je lopen aan te staren dan kun je prima een boekje lezen. Mensen die bovenop het dak van de trein reizen (de zogeheten upper class) heb ik nog niet gezien. Een kaartje bemachtigen blijkt nog een heel proces te zijn. Reserveringen gaan via talloze rijen, loketten en formulieren. Als iedereen netjes in de rij zou blijven staan dan zou dat heel wat helpen. Maar als een Indiër de kans krijgt om voor te kruipen, dan gebeurt dat ook. Ook voor het loket om formulieren (voor wat dan ook) te bemachtigen. En dat je ergens een formulier voor nodig hebt, gebeurt meer dan regelmatig. Daar waar je in Nederland één formulier nodig hebt om wat dan ook te regelen, kun je er vanuit gaan dat je daar in India vijf formulieren voor nodig hebt. Met het dubbele aantal mannetjes met stempeltjes. Maar, sinds dat ik mijnheer Goenka kan verdragen is mijn geduld er met sprongen op vooruit gegaan.

Het is leuk om tijdens het reizen wat van thuis te horen, dus houd me maar op de hoogte van wat er allemaal gebeurd! (voor zover er dan iets gebeurd, natuurlijk)

Groet!
Paul

Volgende keer: Bij de Bhagwan en rondreizen in Rajasthan.

Vorige keer: Van Guatemala naar Panama, en terug